မေရရာေသာအေတြးမ်းနဲ႔ ေသခ်ာေသာအလြမ္းမ်ား

မေသခ်ာေသာအေတြးမ်ားနဲ႔ ေသခ်ာေသာအလြမ္းမ်ား (၁) ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္က ေနာက္ဆံုးေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ ၂၀၁၀-ရဲ႕တံခါးမွာေျခခ် မဇၥ်ိမေဒသကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ေအးခ်မး္တဲ့ရာသီမွာ ရင္မေအးႏိုင္စရာ ဘ၀အေမာေတြနဲ႔ အမိေျမမွ စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၂၀၁၀-ႏွစ္သစ္အစမွာ အနာဂါတ္မွတ္တိုင္ရဲ႕ ကမၺည္းေမာ္ကြန္းအတြက္ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနလား ေႏွးေနလား ကိုယ္တိုင္မေ၀ခြဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မဇၥ်ိမေဒသကို ဒီဇင္လာလ(၁၈)ရက္ေန႔မွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္းေတြ႔ေနက် ခါးသည္းတဲ့အရသာကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံစားဖူးေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ အသည္းကမာၿပီးသားဆိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ အသည္းမာေပမယ့္ အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႕က်စ္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဇရာဖိစီး ပါးရည္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ အေဖနဲ႕အေမ၊ ၿပီးေတာ့ အစစအရာရာေကၽြးေမြးျပဳစုေပးတဲ့ ေမြးစားအေမနဲ႔ ညီမေလး သူတို႔ကိုျပန္ၿပီးသတိရမိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ခရီးလမ္းက ဘာမွန္းမသိေသးေပမယ့္ ေသခ်ာတဲ့ အလြမ္းေလးတစ္ခုကေတာ့ ရင္ထဲေနရာယူသြားၿပီေလ။ ပုထုဇဥ္းရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီမွာလည္း သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြ ရွိေနနိုင္တာ ပါပဲေလ။ အခက္အခဲအခဲေတြနဲ႕ႀကံဳေတြ႔တိုင္း အခ်စ္ဆံုးကိုသတိရတယ္ဆိုတဲ့စကား သိပ္မွန္ပါ လားလို႔ ေတြးေတာမိတယ္။ “အေမနဲ႔ေ၀း ငါ့ေသြးငါ့ေခၽြးနဲ႕ ငါ့ဘ၀ကို ငါေျခခ်တဲ့အခါ အေမ့ေသြး အေမ့ေခၽြးေတြ လိုေနမွန္း ငါသိခဲ့ရတယ္။”တဲ့။ အမိေျမကို ခြဲခြာလို႔ နယ္ေျမျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ ပညာေရးအတြက္ ေျခခ်မိခ်ိန္မွာေတာ့ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့တဲ့ အမိအဖ ဆရာသမား ေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႕ မိတ္္ေဆြအေပါင္းတို႔ရဲ႕ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြ သူတို႔ရဲ႕ကူညီမႈေတြဟာ ငါ့မွာလိုအပ္ေနဆဲပါလားလို႔ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြဟာ အလြမ္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔ ရင္ထဲမွာနက္ရိႈင္းစြာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူသြားျပန္ၿပီ။ ေသခ်ာေနတဲ့အလြမ္းေတြအစား မေသခ်ာတဲ့ အေတြးေတြကေတာ့ ဆက္လက္ေျပးသြားဆဲ။ (၂) ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ၿပီးဆံုးေပမယ့္ ဗာရာဏသီကို ခရီးဆက္ရဦးမယ္ေလ။ဒီလိုနဲ႕ မီးရထား ဘူတာကို သူငယ္ခ်င္းရဟန္းတစ္ပါးနဲ႕အတူ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကထြက္မလာခင္ကတည္းက ရထားလက္မွတ္ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့အတြက္ လက္မွတ္ကိစၥကေတာ့ မပူပင္ရေတာ့ဘူး၊ ရင္ေမာစရာတစ္ခုကေတာ့ ေပါ့သြားခဲ့တယ္။ ည(၁၁)နာရီမွာ ရထားစတင္ထြက္ခြာခဲ့တယ္၊ အဲဒီမွာပဲ အခက္အခဲတစ္ခုေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ 3-AC လက္မွတ္ျဖတ္ထားကာမွ ပိုေတာင္ဆိုးေနေသး၊ 3-ACဆိုေတာ့ သံုးေယာက္ စီးရမယ့္အစား ခရီးသြားေဖာ္ကုလားကုိယ္ေတာ္ေခ်ာတို႔က လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ျဖတ္ၿပီး မိသားစုေလးေယာက္ ေပါင္းစီးေတာ့ ေနရာကၾကပ္၊ သူတို႔ပစၥည္းေတြလည္းမ်ားေတာ့ ကုိယ့္ပစၥည္းေတာင္ထားစရာမရွိ မနည္းထိုးသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေရာက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ကိုယ့္ဆီမွာဆို အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔မႀကံဳရ၊ ဘယ္သြားမယ္ဆို အေမနဲ႔ညီမေလးတို႔ကစီစဥ္ၿပီးသား၊ရဟန္းဘ၀ သိကၡာေတာ္အရင့္အမာၾကီးျဖစ္ေနတဲ့အထိ အေရးေပးအေလးထားၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေတြက ပိုၿပီးထင္ေပၚလာျပန္ေရာ၊ ဒီၾကားထဲ ရထားကခဏ ခဏရပ္ အတူလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္၊ ဒီရထားကကြာ ၿခံဳပုတ္ျမင္တိုင္း ရပ္ေနတာပဲတဲ့၊ ဗိုက္ေတြကဆာ၊ သြားတဲ့ခရီလမ္းကအဆင္မေျပ လြမ္းပါတယ္ဆိုမွ ငိုခ်င္သူကို လက္တို႔သလိုျဖစ္ေနၿပီ။ မီးရထားကဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ ရင္ေမာစရာအေတြးေတြက ဒိန္းဒိန္းဒက္ဒက္နဲ႔ ရထားေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို အေတြးေတြနဲ႔လိုက္ပါသြားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗာရာဏသီကို ၁၉-ရက္ေန႔ည ၁၁-နာရီမွာေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေက်ာင္းတက္ေဖာ္ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ အၿပဳံးေတြေၾကာင့္သာ ေဆာက္တည္ရာ ရသြားခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္အလြမ္းကေတာ့ မေျပခ်င္။ (၃) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၆ ရက္ေန႔ေတြမွာ က်င္းပတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ပညာသင္ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသာယာဖြံ႕ျဖိဳးေရးအဖြဲ႕ၾကီးရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္ စံုညီႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အစည္းအေ၀းၾကီးက်င္းပတဲ့ ရက္ေတြအတြင္းမွာ အဖြဲ႕၀င္ေတြအခ်င္းခ်င္း မိတ္ဖြဲ႕ၾက။ စကားေျပာၾကနဲ႕ ၾကည္ႏူးအားတက္စရာပါ။ မိတ္ေဟာင္းမိတ္သစ္ေတြ စကားေျပာလို႕ မ၀ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ႏွစ္ပတ္လည္အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးမွာ အဖြဲ႕ၾကီးရဲ႕တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ဌာနအသီးသီးရဲ႕ အမႈေဆာင္မ်ား၊ အဖြဲ႕ႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ အမႈေဆာင္မ်ား အသီးသီးေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ၾကပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းမဲေပးၾက ေပ်ာ္စရာျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္လို႔ တစ္ခါတံုးက “အေမသို႔” ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးရဲ႕ အပိုင္းအစေလး တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ “စိေႏၱရွင့္တရားသတင္းစကားေတြနဲ႕ ကမၻာတိုင္ေအာင္ ခ်ဥ္းမယ့္သားေပါ့လို႔ ဂုဏ္ယူရတဲ့ အေပ်ာ္ထက္၊ ရင္ခြင္ဆီ မဆိုက္ကပ္ႏိုင္တဲ့သားကို မေရာက္တာၾကာေပါ့လို႔ ေမွ်ာ္ရတဲ့အေမာ ဘယ္အရာက စီးစီးပိုးပိုးရွိခဲ့ေလမလဲ”တဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးထဲကလို အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ညီေနာင္အခ်င္းခ်င္း မဲေပးၾကသလို ကိုယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္ ဖို႔အတြက္ ရင္ခြင္ကိုဟာလာက်င္း အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မဲအျပည့္ေပးၾကတဲ့ အေမနဲ႕ ညီမေလးတို႔ရဲ႕ ေမတၱာသံေယာဇဥ္ေတြက ကမၻာ့သာသနာျပဳအိပ္မက္ေတြမက္ရင္း ေမတၱာရင္ခြင္နဲ႔ေ၀းေနသူ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ စူးနစ္ခဲ့ပါတယ္။ ညီေနာင္တို႔ရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းေဆြးေႏြးပြဲမွာ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊က်န္းမာေရးဆိုင္ရာမ်ား၊ ပရဟိတဆိုင္ရာလုပ္ငန္းရပ္မ်ားကို အဆိုတင္သြင္း ေထာက္ခံေဆြးေႏြးလို႔ သက္၀င္လႈပ္ရွား ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတြးထဲမွာေတာ့ ငါလည္း တစ္ေန႔က်ရင္ ပညာေရးေတြ က်န္းမာေရးေတြ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မယ္၊ ဘယ္လိုစီမံကိန္းေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္စတဲ့ အေတြးေတြဟာ ေခါင္ထဲမွာေနရာယူေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အနာဂါတ္ဘ၀အတြက္ ျပင္ဆင္ရမယ့္ ခရီးၾကမ္းကို မွန္ေမွ်ာ္ရင္း တိုက္ဆိုင္မႈအလြမ္းေလးတစ္ခုက ရင္ထဲ၀င္ရာက္လို႔ လာခဲ့ျပန္ေပါ့။ ပညာသင္ခရီးထြက္လာခါနီး မွာလိုက္တဲ့ မိဘဆရာသမား ေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ ေက်းဇူရွင္ အေပါင္းတို႔ရဲ႕ မွာတမ္းေခၽြစကားဟာ ပဲ့တင္ထပ္လို႔၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔၊ ပညာႀကိဳးစားဖို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ တည့္ေအာင္ေနဖို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အစစအရာရာသတိရွိဖို႔ စတဲ့မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အသံေတြ နားထဲမွာၾကားေယာင္ကာ လြမ္းေမာေနမိပါရဲ႕။ (၄) အစည္းအေ၀းၾကီးအၿပီးေနာက္တစ္ရက္ ဒီဇင္ဘာ၂၇-ရက္ေန႔၊ ေန႕ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႕ ေနထိုင္ရာဗာရာဏသီကို ညီေနာင္တို႔နဲ႔အတူ ကားနဲ႔ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကားစထြက္ခ်ိန္ ၁၂း၃၀ နာရီတိတိ။ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ အဖြဲ႕ၾကီးရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးနဲ႕ ဗာရာဏသီဌာနဥကၠ႒ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ စီမံဖန္တီးမွဳနဲ႕“ Seminar on the Bus” (ဘတ္စ္ကားေပၚက ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ)ေလး ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ တင္ဆက္သူ(Presenter) အျဖစ္ေဆာင္ရြက္သူရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးကလည္း ဒီပြဲေလးကို ပိုၿပီးအသက္၀င္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ (၄၅) ပါးလံုး ဘ၀အျမင္၊ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သာသနာေရးခရီးအတြက္ ခံယူခ်က္ေတြကို တင္ျပၾကတာပါ။ ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခုပါပဲ ။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ အခ်င္းခ်င္းအလွည့္က်ေျပာဆိုၾကတာမို႕ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးလမ္းဟာ တစ္သက္တာေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ပရိယတ္နဲ႕ ပဋိပတ္အေတြ႕ အၾကံဳေတြေမြ႕ ထံုခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ပညာတတ္ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ မွတ္သားစရာ ရင္တြင္းစကားမ်ားက အေတြးမ်ားကို ပိုမိုရွင္သန္ေစခဲ့ျပန္တယ္။ အသစ္ဖြဲ႔စည္းလိုက္တဲ့ ပညာေရးေကာ္မတီရဲ႕ ေရွ႕လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ အစီအစဥ္မ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ နည္းလမ္းမ်ား စံုလင္စြာနဲ႕ အေမာေတြကို ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္သား စရာ သူတို႔ရဲ႕ဒႆနအေတြးအျမင္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ကို လင္းလက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ရင္တြင္းစကားေတြကိုေျပာလို႔ အေတြးေကာငး္ေနတံုး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူရဲ႕ ေခၚသံၾကားလိုက္မွ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွန္းသိေတာ့တယ္။ သူ႔ေခၚသံကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ေလာကရဲ႕ ဘ၀အေမာေတြကို ဥာဏ္နဲ႔ သံုးသပ္ဆင္ျခင္မယ့္သူ ေရွ႕ကို ၾကြပါတဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ကိုယ့္ဘြဲ႕အမည္ကလည္း အဲဒီအနက္အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ္စားျပဳေနမွကိုး။ ခုမွခက္ပေကာ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာက မေရရာတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ေသခ်ာတဲ့အလြမ္း ေတြပဲ ေနရာယူထားတာ၊ ေျပာစရာေခါင္းစဥ္မရွိ၊ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ အလွည့္က်ေတာ့လည္း မႏြဲ႕စတမ္း ေျပာရမွာေပါ့ဆိုၿပီး ေရွ႕ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ညီေနာင္ေတြကို ၾကည့္ေတာ့ အကုန္လံုး တက္ၾကြလို႔ ဘာေျပာမလဲလို႔ နားစြင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ၀င္ခဲ့တယ္၊ ဘာလဲဆိုေတာ့ ညီေနာင္တို႔က ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ၾကည္စယ္ၾကတယ္၊ ေလာကႀကီး မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ေလာကႀကီးမေကာင္းဘူးတာေျပာတယ္ သူတို႔ပဲလာေပါင္းေနၾကတာလို႔ ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္မေကာင္းဘူးဆိုရင္ လာေပါင္းတဲ့သူတို႔ မေကာင္းလို႔ေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးလမ္းကို ရယ္စရာေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ ၾကတယ္။ (၅)နာရီၾကာေအာင္စီးရတဲ့ ဂယာဗာရာဏသီခရီးလမ္းဟာ တက္ၾကြတဲ့စကားလံုးေတြရဲ႕ တြန္းအားနဲ႕ တိုေတာင္းသြားခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လမ္းေဘးလယ္ကြင္းရိုးျပတ္ေတာကို ေငးေမာရင္း၊ ညီေနာင္တို႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ရင္တြင္းစကားကို နားေထာင္ရင္း အေတြးေတြအစား အလြမ္းေတြက ရင္ထဲကိန္းေအာင္းလို႔ လာျပန္ၿပီ၊ တစ္ခ်ိန္တံုးက ၿမိဳ႕ျပပညာသင္ခရီးဆိုၿပီး ေလာကုတၱရာကိုမွီးသြားတဲ့ သားကို လယ္ကြင္းရိုးျပတ္ေတာမွာ မ်က္ရည္မႈန္၀ါးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အေမ့ရုပ္ရည္ ေမြးစားအေမနဲ႔ ညီမေလးတို႔ရဲ႕ စိတ္မခ်တဲ့ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း မေရရာတဲ့အေတြးမ်ားနဲ႔ ေသခ်ာတဲ့ အလြမ္းမ်ားရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္လိုက္လို႔ ေနထိုင္ရာ ဗာရာဏသီေရႊၿမိဳ႕ေတာ္္သို႔ ေရာက္ခဲ့ ေလၿပီ။ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းပါး ေအာင္ျမင္သူတို႔ရဲ႕ေနရာ မဇၥ်ိမတံခါးေပါက္မွာ ၂၀၁၀-ႏွစ္သစ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းအစပ်ဳိးလို႔ မေရရာတဲ့အေတြးေတြကိုပဲ မ်ဳိခ်ရမလား၊ ေသခ်ာတဲ့အလြမ္းေတြကိုပဲ ခံစားရမလား စဥ္းစားရင္း……………